Çok zor oldu!
Güzeller güzeli bir bebek! Annesinden koparılmış, bir ormanda ölüme atılmış!
Hep sorarlardı "En zoru, seni en çok etkileyeni hangisiydi?" diye...
"Hepsi zor ki" derdim her seferinde...
Çünkü hepsi zordu!
Ama o sorunun daha net bir cevabı var artık!
Güzeller güzeli bir bebek!
Annesinden koparılmış, bir ormanda ölüme atılmış!
Gerçekten çok masum ve güzel...
Yaşamaya o kadar hevesli ki, o kadar inatçı, o kadar dirençli!
Hem hepsinden farklı!
Hep kendi köşesinde, hep bir başına...
İnsanlardan uzak, diğerlerinden uzak, bulduğu, saklanabileceği her köşe O'na ait!
Aynı anneden olmadığı her halinden de belli!
Ama yapayalnız!
Yani en çok o öksüz, en çok o yetimdi!
Hiç birine kıyamadım ama en çok O'na kıyamadım!
Ama en çok O direndi!
Annesinden ayrı bir lokma yemedi, bir yudum içmedi!
İstemedi...
Ya da belki hep annesini özledi, annesini istedi...
Bilmiyorum...
5 gün boyunca sadece bekledi!
Direndi!
Kurtulmazdı biliyorduk. O bizimle kalmayacaktı!
Ya daha sıcaklığına muhtaç ayrıldığı annesini bulacaktı ya da bizimle kalmayacaktı!
Bakışları zaten gayet açıklayıcıydı!
5 koca gün yemeden içmeden direndi!
O'ndan çok daha sağlıklı görünen ama aniden bize veda eden de oldu! Paylaştım da...
Çok da üzüldük.
Ama o direndi. En önce o terk eder bizi dediğimiz beyaz melek günlerce direndi, günlerce bekledi!
Ve sonunda vazgeçti!
Çok zor oldu!
Giderken içimizden bir şeyleri de söküp, alıp gitti!
Giderken bile acısını en derinimize işledi, öyle gitti!
Gitmeye karar verdiğini anladığımız o son 1 saat o inledikçe, bizim nefesimiz kesildi! Hayatımda ilk kez bir canlıya ötenazi kararı verdim. Bunun için yalvardım fakat yapacak kimseyi bulamadım o saatte! Acı içinde kıvranarak son nefesini verdi!
Ve gitti!... Kocaman gitti! O kadar büyük gitti ki, içimizde bıraktığı derin boşluk, kopkoyu, kapkaranlık kalacak olduğu yerde ve kapanmayacak belli...
Bak insan oğlu insan!
Gözlerine bak!
İyi bak!
O gözleri açık, annesine hasret gitti!
Erman Paçalı
